|
" واکاوی آماری- همدیدی بارشهای سیلآسا در منطقه جنوب و جنوب شرق ایران "
ميري، مرتضي
| شماره شناسایی
|
:
|
18885412
|
| شماره مدرک
|
:
|
۶۷۹۰۲
|
| نام عام مواد
|
:
|
[گزارش نهایی -عادی]
|
| شناسه افزوده
|
:
|
صبح زاهدي، شهريار
|
|
|
:
|
مرادي، ايوب
|
|
|
:
|
مازيار رضوي،
|
|
|
:
|
زهره روحي،
|
|
|
:
|
پيروان، حميد رضا
|
| عنوان اصلي
|
:
|
بررسي نقش گونه هاي مرتعي مستقر برروي سازندهاي مارني در کنترل فرسايش، مطالعه موردي ( شهرستان رودبار، استان گيلان)
|
| نام نخستين پديدآور
|
:
|
صبح زاهدي، شهريار
|
| عنوان اصلي به زبان ديگر
|
:
|
Investigation of the role of pasture species on marl formations in erosion control, case study (Rodbar township in gilan Province).
|
| وضعیت انتشار
|
:
|
تهران: پژوهشكده حفاظت خاك و آبخيزداري، ۱۴۰۴
|
| فروست
|
:
|
شماره ثبت ۶۷۹۰۲ مورخ ۱۴۰۴/۰۶/۱۰۶۷۹۰۲
|
|
|
:
|
شماره طرح : 4-58-29-94098
|
|
|
:
|
سامانه سمپات
|
| توصیفگر
|
:
|
مارن،
|
|
|
:
|
گونه های مرتعی،
|
|
|
:
|
فرسایش،
|
|
|
:
|
تثبیت بیولوژیکی،
|
|
|
:
|
شهرستان رودبار استان گیلان
|
| خلاصه یا چکیده
|
:
|
سازندهاي مارني در حوزه هاي آبخيز كشور همواره مشكل ساز بوده اند و يكي از مهم ترين منابع توليد كننده رسوب به حساب مي آيند. انواع فرسايش سطحي، شياري و خندقي و تونلي در اين اراضي به وقوع مي پيوندد. مطالعاتي كه در داخل و خارج كشور در خصوص رسوب دهي حوزه هاي آبخيز صورت گرفته، نقش اساسي سازندهاي مارني را در توليد رسوب بارز ساخته است. مارن¬های جنوب گیلان، جزء مارن¬های تبخیری و بر اساس طبقه¬بندی فائو ( FAO ) جزء خاک¬های گچی دسته بندي شده اند. در این تحقیق به منظور شناسایی گیاهان موجود در منطقه و نقش آنها در تثبیت بیولوژیکی و کنترل فرسای ش و سوب، به روش تحقیق اسنادی و میدانی با مشخص شدن تیپ های گیاهی منطقه، به روش سیستماتیک تصادفی (ترانسکت – پلات)، پارامترهای گیاهی مورد بررسی قرار گرفت.
بررسيها نشان ميدهد که تعداد 245 گونه و تقسيمات تحتگونهاي در زيستگاههاي مختلف منطقه مورد مطالعه رويش دارند . اين تعداد متعلق به 197 جنس از 58 خانواده گياهي ميباشند و شامل يک گونه سرخس، دو گونه بازدانه، 216 گونه نهاندانه دولپهاي و 26 گونه نهاندانه تکلپهاي است. بزرگترين خانوادههاي گياهي به ترتيب شامل: Asteraceae با 44 گونه(9/17 درصد)، Poaceae با 18 گونه(3/7 درصد)، Brassicaceae با 16 گونه(5/6 درصد)، Lamiaceae با 15 گونه(1/6 درصد)، Fabaceae با 14 گونه(7/5 درصد) و Chenopodiaceae با 13 گونه(3/5 درصد) مي باشد. 3/5 درصد از کل گونههای شناسایی شده (13 گونه) انحصاري ايران هستند. در ميان گياهان اين منطقه، تروفيتها با 49 درصد و هميکريپتوفيتها با 3/25 درصد فراوانترين شكل زيستي ميباشند از نظر پراکنش جغرافيايي 7/47 درصد گونهها به ناحيه رويشي ايران – توراني تعلق دارند و ساير گونهها علاوه بر ناحيه ايران - توراني، در ساير نواحی رويشی نيز انتشار يافتهاند.
|
|
|
:
|
Marl deposits in the watersheds of the country have always been a problem and are considered one of the most important sources of sediment production. Types of surface erosion, furrows, gullies and tunnels occur in these lands. Marls in the south of Gilan are classified as evaporitic marls and according to the FAO classification, they are classified as chalk soils. In this research, in order to identify the plants in the region and their role in biological stabilization and soil erosion control, by means of documentary and field research, by identifying the plant types of the region, by systematic random method (transect-plot), plant parameters Checked. Studies show that 245 species and subspecies divisions grow in different habitats of the study area. This number belongs to 197 genera from 58 plant families and includes one species of fern, two species of cotyledons, 216 species of dicotyledons and 26 species of monocotyledons. The largest plant families include: Asteraceae with 44 species (17.9%), Poaceae with 18 species (7.3%), Brassicaceae with 16 species (6.5%), Lamiaceae with 15 species (6.1%). Fabaceae with 14 species (5.7%) and Chenopodiaceae with 13 species (5.3%). 3.5% of all identified species (13 species) are unique to Iran. Among the plants of this region, trophytes with 49% and hemicryptophytes with 25.3% are the most abundant life forms. In terms of geographical distribution, 47.7% of the species belong to the Iran-Turani region and the other species, in addition to the Iran-Turani region, are in other Vegetative areas have also been published.
|
| |