رکورد قبلیرکورد بعدی

" بررسي تاثيرجيبرليک اسيد (GA3) و 24-اپي براسنوليد بر عملکرد دانه گندم "


شماره شناسایی : 18886447
شماره مدرک : ۶۸۳۳۶
نام عام مواد : [گزارش نهایی -عادی]
شناسه افزوده : مرادي، فواد
: نجفي ميرک، توحيد
: رمضاني، زهره
: نصراللهي خشکبار، زهرا
: هداوند ميرزائي، حسين
: فتحي قره بابا، محمد
: قرباني، علي
: سنجاني، سارا
عنوان اصلي : بررسي تاثيرجيبرليک اسيد (GA3) و 24-اپي براسنوليد بر عملکرد دانه گندم
نام نخستين پديدآور : مرادي، فواد
عنوان اصلي به زبان ديگر : Effect of gibberellic acid (GA3) and 24-epibrassinolide on wheat grain yield
وضعیت انتشار : کرج: پژوهشگاه بيوتکنولوژي کشاورزي، ۱۴۰۴
فروست : شماره ثبت ۶۸۳۳۶ مورخ ۱۴۰۴/۰۸/۲۴۶۸۳۳۶
: شماره طرح : 134-05-0503-009-010490
: سامانه سمپات
توصیفگر : گندم
: هورمون ها
: جیبرلیک اسید
: مگافیل
: براسینواستروئید
: سایتوکاینین
خلاصه یا چکیده : گندم، محصولی استراتژیک در کشاورزی ایران، نقشی حیاتی در تأمین امنیت غذایی و خودکفایی کشور ایفا می‌کند. افزایش تولید این محصول از اولویت‌های اصلی اقتصادی به شمار می‌رود؛ چرا که بهبود عملکرد آن نه‌تنها درآمد کشاورزان را افزایش می‌دهد، بلکه به بهبود معیشت خانواده‌های روستایی نیز کمک می‌کند. در سال‌های اخیر، تولید و استفاده از تنظیم‌کننده‌های رشد گیاهی افزایش چشمگیری یافته و این ترکیبات نقش مهمی در ارتقای عملکرد و کیفیت گندم ایفا کرده‌اند. هورمون‌های گیاهی به عنوان مولکول‌های سیگنال‌دهنده، حتی در مقادیر بسیار اندک، فرآیندهایی چون تقسیم سلولی، کشش سلولی، تمایز بافتی و واکنش به تنش‌های محیطی را تنظیم می‌کنند. در همین راستا، پژوهشی دوساله با هدف بررسی تأثیر تنظیم‌کننده‌های رشد بر عملکرد و ویژگی‌های فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی گندم‌های نان و دوروم در مزرعه تحقیقاتی مؤسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج انجام شد. این پژوهش در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی (RCBD) و به صورت اسپلیت‌پلات با سه تکرار اجرا گردید. در سال اول، چهار تیمار شامل دو نوع جیبرلیک اسید (GA3) با منشاء تجاری (مگافیل) و آزمایشگاهی، 24-اپی براسینولید (BS)، و تیمار شاهد (آب خالص) در مرحله انتهای پنجه‌زنی بر چهار رقم گندم شامل مهرگان و ترابی (نان)، و تابان و ثنا (دوروم) اعمال شد. نتایج نشان داد که استفاده از جیبرلیک اسید در هر دو فرم تأثیر معناداری بر عملکرد دانه نداشت. در مقابل، تیمار BS به‌طور میانگین باعث افزایش ۱۶ درصدی عملکرد دانه در تمامی ارقام شد، بدون تفاوت معنادار بین ارقام مختلف. در سال دوم، علاوه بر براسینو‌استروئیدها (BS) و سیتوکینین‌ها (CK)، تیمارهای جیبرلیک اسید و مگافیل نیز مورد ارزیابی قرار گرفتند. از میان ژنوتیپ‌های بررسی‌شده، ژنوتیپ هانا با عملکرد ۷۱۱۵ کیلوگرم در هکتار، بالاترین عملکرد را نشان داد و به‌طور معناداری برتر از سایر ژنوتیپ‌ها بود. در مقابل، ژنوتیپ سیروان با عملکرد ۶۲۹۶ کیلوگرم در هکتار، پایین‌ترین عملکرد را داشت. در بررسی تأثیر تیمارهای هورمونی، نتایج نشان داد که کاربرد براسینو‌استروئیدها و سیتوکینین‌ها به‌ترتیب با میانگین عملکرد ۷۱۹۱ و ۷۱۵۵ کیلوگرم در هکتار، اثر مثبت و معناداری بر افزایش عملکرد داشتند. در حالی‌که جیبرلیک اسید و مگافیل نه‌تنها اثر مثبتی نداشتند، بلکه در برخی موارد باعث کاهش عملکرد نیز شدند. نتایج این مطالعه دوساله نشان می‌دهد که استفاده از ژنوتیپ‌های پربازده مانند هانا، همراه با بهره‌گیری هدفمند از تنظیم‌کننده‌های رشد گیاهی، به‌ویژه براسینو‌استروئیدها و سیتوکینین‌ها، می‌تواند به‌طور مؤثری عملکرد گندم را در شرایط زراعی افزایش دهد در حالیکه جیبرلین چه در فرم تجاری (مگافیل) یا نوع آزمیشگاهی آن باعث کاهش عملکرد ارقام مختلف گندم می شوند. این یافته‌ها اهمیت مدیریت صحیح و علمی در به‌کارگیری تنظیم‌کننده‌های رشد به‌منظور افزایش تولید این محصول راهبردی را برجسته می‌سازد.
: Abstract: Wheat, a strategic crop in Iranian agriculture, plays a vital role in ensuring food security and national self-sufficiency. Increasing its production is a primary economic priority for the country, as improved wheat yield not only boosts farmers' income but also enhances the livelihoods of rural families. The production and application of plant growth regulators (PGRs) have significantly increased in recent years, and these compounds have become important in enhancing wheat yield and quality. As signaling molecules, plant hormones regulate essential physiological processes such as cell division, cell elongation, tissue differentiation, and responses to environmental stresses, even at very low concentrations. In this context, a two-year field study was conducted at the Research Farm of the Seed and Plant Improvement Institute (SPII) in Karaj, Iran, to evaluate the effects of PGRs on the physiological, morphological, and yield-related traits of BSead and durum wheat. The study was carried out using a randomized complete block design (RCBD) with a split-plot arrangement and three replications. In the first year, four treatments—including two types of gibberellic acid (GA₃) (commercial: Megafil, and laboratory-grade), 24-epiBSassinolide (BS), and a control (distilled water)—were applied at the end of the tillering stage to four wheat cultivars: Mehrgan and Torabi (BSead wheat), and Taban and Sana (durum wheat). Results showed that GA₃ (in both forms) had no significant effect on grain yield. In contrast, BS treatment led to a 16% average increase in grain yield across all cultivars, with no significant differences observed among them. In the second year, in addition to BS and cytokinins (CK), GA₃ and Megafil were also evaluated. Among the genotypes, Hana exhibited the highest yield (7115 kg/ha), significantly outperforming the others, while Sirvan showed the lowest yield (6296 kg/ha). Hormonal treatments revealed that BS and CK significantly increased grain yield, with mean values of 7191 and 7155 kg/ha, respectively. However, GA₃ and Megafil not only lacked positive effects but, in some cases, even reduced yield. The results of this two-year study indicate that utilizing high-yielding genotypes like Hana, along with the targeted application of PGRs—especially BSassinosteroids and cytokinins—can effectively enhance wheat yield under field conditions. Conversely, gibberellins, whether in commercial (Megafil) or laboratory form, tend to reduce yield in various wheat genotypes. These findings underscore the importance of proper and scientific management of PGRs to maximize the production of this strategic crop.
آدرس ثابت

پیشنهاد خرید
پیوستها
Search result is zero
نظرسنجی